PSYCHOTERAPIA DZIECI I MŁODZIEŻY

Dzieci rozwijają się przez zabawę. Dlatego też psychoterapia dziecka oparta jest głównie na aktywnych metodach pracy, które uzupełnia rozmowa z małym Klientem. Młodzież bywa bardziej skłonna do rozmowy w trakcie terapii, ale ma też możliwość udziału w swobodnej zabawie – w zależności od indywidualnych potrzeb. W przeciwieństwie do osób dorosłych, warunkiem skutecznej psychoterapii dzieci nie jest osiągnięcie przez nich wglądu – dzieci nie muszą znać i rozumieć przyczyn swoich trudności emocjonalnych. To terapeuta słuchając i obserwując dziecko analizuje jego zachowania pod kątem rozumienia jego uczuć. Kluczowym sposobem pracy z dzieckiem jest kontenerowanie (czyli pomieszczanie) trudnych emocji dziecka, aby lepiej sobie ono z nimi radziło i mogło przezwyciężać przeszkody na drodze do dalszego rozwoju.

Po wstępnym etapie diagnozy dziecka do terapii (zazwyczaj około 5 spotkań), w trakcie których przeprowadzam badania metodami diagnostycznymi, obserwację i rozmowę, rozpoczyna się właściwa psychoterapia. Bardzo ważne jest wyrażenie zgody na terapię nie tylko przez rodziców bądź opiekunów, ale również przez małoletniego Klienta. Dziecko powoli nawiązuje relację z psychoterapeutą, stopniowo buduje się między nimi zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Ta nić porozumienia w relacji terapeutycznej powoduje, że dziecko coraz bardziej swobodnie i spontanicznie wprowadza swoje kłopoty w obszar terapii.

Małoletni Klienci przeżywają różnego rodzaju trudności emocjonalne. Mogą się one objawiać w domu lub w szkole czy przedszkolu. Mogą dotyczyć dolegliwości somatycznych (np. bólów głowy czy brzucha, moczenia się lub problemów z wypróżnianiem), zaburzeń snu bądź odżywiania, samookaleczeń, zachowań agresywnych albo wycofywania się w kontaktach z rówieśnikami. Wskazaniem do psychoterapii dziecka jest doznanie urazu zewnętrznego, a więc mającego miejsce poza rodziną. Jednakże w większości przypadków problemy emocjonalne dziecka wynikają z sytuacji rodzinnej i trudności osobistych rodziców. Dlatego na pierwszą konsultację w sprawie dziecka zapraszam zawsze samego rodzica bądź rodziców, aby przyjrzeć się podłożu objawów u dziecka. Nierzadko zdarza się, że dziecko jedynie uzewnętrznia kłopoty swoich opiekunów i wtedy propozycja psychoterapii kierowana jest do rodzica/rodziców. Dziecko nie jest w stanie udźwignąć i naprawić błędów dorosłych. Nie może również brać odpowiedzialności za problemy emocjonalne rodzica i być nimi obciążane. Jako rodzice zobowiązani jesteśmy do zadbania o bezpieczeństwo i właściwą opiekę emocjonalną nad naszymi dziećmi. Ta odpowiedzialność łączy się również z koniecznością dokonania odpowiednich zmian w sobie samym, aby nasze dzieci miały optymalną swobodę dla własnego indywidualnego rozwoju. Świadome i dojrzałe rodzicielstwo wymaga pracy nad sobą. W zamian za to dzieci odpowiedzialnych rodziców będą mogły polegać na nich, oprzeć się, czuć się rozumiane i bezpieczne. Wystarczająco dobra opieka i uważność na potrzeby dziecka są warunkiem jego prawidłowego rozwoju emocjonalnego.

Biorąc pod uwagę powyższe możecie Państwo spotkać się z mojej strony z propozycją psychoterapii dla Was zamiast terapii Waszego dziecka bądź równolegle z nią. W zależności od głębokości objawów istnieje również możliwość poradnictwa opiekuńczo-wychowawczego na rzecz dziecka w cyklu kilku spotkań.